czwartek, 11 kwietnia 2013

11.04.13r



Podzielona dusza

Tam gdzie pojawiają się jakaś wątpliwość jestem i ja. Zwykła, kasztanowo włosa dziewczyna. Co ja robię właśnie w takiej sytuacji? Pomagam zbłąkanym duszyczkom, które powoli zaczynam nienawidzić. Z każdym problemem przychodzą do Cioci Dobrej Rady. Moja podświadomość powoli wyłącza się na tryb czuwania, a dusza rozczepia na dwie części. Pierwsza w zupełności strawiła drugą. Moje życie zostało zastąpione łudzącym obrazem marnego żywota innych. To tak jak by patrzeć na świat przez grubą szybę, która uniemożliwia prawdziwe doznawanie świata. Moje zainteresowania, pasje zostały całkowicie przykryte przez problemy innych. Zaniedbałam zbyt wiele rzeczy. Nawet jeśli naprawdę uda mi się pomóc nie czuję już tej przyjemnej satysfakcji, lecz obojętność pomieszaną z lekkim, prawie nie wyraźnym uśmiechem.
Zatracam wszystkie wartości, które posiadałam. W końcu dobre uczynki zostaną zapomniane, a ja zostanę sama. Za jakiś czas nikt nie dostrzeże mojego poświęcenia, wszystko wyblaknie. Codziennie zadaje sobie pytanie czy warto. Z dnia na dzień przekonuję się, że nie. Jednak tłumaczę to sobie prostym stwierdzeniem: kiedy ktoś się śmieje inny płacze. Od jednej skrajności do drugiej. Może moim zadaniem jest po prostu trzymać się w cieniu?
Nie zrozumcie mnie źle, nie chce chwały i świateł reflektorów. Tylko czasami przychodzi silna chwila zwątpienia we właściwy cel. Za wszystko się płaci, a ja mam wątpliwości czy dobrze ulokowałam środki. Postawienie na jedną kartę niesie za sobą wielkie ryzyko. Pytanie tylko czy kiedyś mi się to "opłaci". Czy kiedyś mi ktoś doradzi, czy złapie kiedy upadnę...

Staram się zdyscyplinować. Mam nadzieję, że tu jeszcze ktoś zaglądnie od czasu do czasu ;)
Pozdrawiam
Vivenn



4 komentarze:

  1. to naprawdę pięknie opisane.
    pomoc innym (bo tak wnioskuję z tego co napisałaś) to coś wspaniałego.
    ja osobiście uwielbiam to robić!
    i wiążę z tym przyszłość.

    ale jak widzę tobie nieco się to uprzykrzyło.
    i w pełni to rozumiem, gdyż pomaganie innym (jak już wspomniałem) to rzadkość dzisiaj.
    widać, że nie jest Ci obojętna krzywda innych, ale NIE MOŻESZ ZAPOMINAĆ O SOBIE (!).
    o własnych potrzebach, zainteresowaniach i pasjach.
    pamiętaj, że też jesteś człowiekiem i jak każdy masz prawo do spokoju, przemyśleń i przede wszystkim ŻYCIA własnym torem. nie torem innych ludzi.

    a jeśli skoro tak wiele osób prosi Cię o pomoc to musisz być wyjątkowa.
    ludzie muszą Cię lubić i ufać Ci.
    nie cieszy Cię to?
    jesteś dla nich ostoją, a dobro, które teraz czynisz, z pewnością odwzajemni się z nawiązką ;)

    wierz w siebie, w swoje możliwości i w to, że możesz zmienić świat na lepsze. a na bank daleko zajdziesz.

    pozdrawiam, Dejwid :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Pięknie to opisałaś. :)
    Mam podobne wrażenie, pomagam innym, a sam sobie nie mogę poradzić nawet w tych najłatwiejszych sprawach.
    Oczywiście, że dalej obserwujemy i czytamy. :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Hmmm...czasami mam dokładnie to samo ;c wszyscy przychodzą do mnie ze swoimi problemami, jak do jakieś psycholog, a ja się tylko zastanawiam czy ktokolwiek pomoże mi kiedy ja będę miała problem? w każdym razie, nie łap doła, pozałatwiaj swoje sprawy i zrelaksuj się trochę, może z kubkiem ciepłego kakałka albo dobrą książką? :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Też tak miałam swego czasu. Powtarzałam sobie, że przystopuję, zajmę się sobą, a potem cos sie działo, ktoś przychodził i nie potrafiłam odmówić. Trzeba znaleźć taką równowagę, pamiętać o sobie :)

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuje za każdy komentarz :*