29.10.2012r

Ścieżka zatrzymana w czasie

Idę na spacer, lecz naprawdę udaję się w krainę zapomnienia.
Wychodzę z domu, gdy nagła fala zimna uderza każdą komórkę mojego ciała. Zaczęła się jesień, więc na szczęście mam na sobie gruby sweter. To jeden plus tej pory roku. Jeszcze jednym są długie jesienne wieczory. To najlepszy czas na rozmyślania.

Idę wzdłuż ponurej ulicy. Krystaliczne krople zaczynają spadać z nieba. Kap, kap, kap...Słyszę ich dźwięk w mojej głowie. Odbija się jak echo i znika gdzieś w zakątkach mojego umysłu.

Kap, kap, kap...

Próbuję zagłuszyć odgłos wkładając słuchawki do uszu. W tej właśnie chwili wyruszam do przeciwległej rzeczywistości. Moje ciało zostaje tu, w szarym świecie, a dusza ze spokojem obserwuje ludzi wokół.

Jakaś kobieta śpieszy się na autobus. Gubi przy tym kilka chusteczek higienicznych. Prawdopodobnie jest przeziębiona. Jak większość naszego społeczeństwa jesienią.

Drogą idzie starszy, głuchoniemy pan. Koło jego nóg pałętają się dwa szczęśliwe psy. Jego jedyni towarzysze. Nikt nigdy nie zwraca na niego uwagi. Samotność jest najgorszą karą.

Dzieciaki beztrosko biegają po polance. Rzucają się w kupki liści, szukają kasztanów i straszą wiewiórki. Dlatego też, okres dzieciństwa jest najlepszą częścią naszego życia. Ta wszechobecna beztroska jest swego rodzaju błogosławieństwem.

Starzy znajomi patrzą się na mnie jak na ufo. Nie jestem już częścią ich "paczki". Bo fałszywość to nie moja domena. Dlatego też nie gram już w tą chorą grę.

Starsze panie wleką się powoli, plotkując. Obgadają każdego bez wahania, gdyż życie innych jest tak bardzo fascynujące...

Kap, kap, kap...

 A ja? Idę dalej. Zostawiam wszystko za sobą. Mimo tej całej beznadziejności świata wyczekuję następnego dnia. Każdy wschód słońca daje nam nadzieję na lepsze jutro. Dlatego też czekam na to jak małe dziecko na prezenty w Gwiazdkę. 

Siadam i patrzę w niebo. Ciemne chmury powoli poruszają się po nieboskłonie, kontrastując z miliardami świecących gwiazd. Wiem, że gdzieś tam jest zapisane moje przeznaczenie. Wyczekuję go z wielką ciekawością...Czy będzie dobrze?

Wpis wyszedł troszeczkę, lirycznie? Może dlatego, że tak się czuję. Żyję trochę oddalona od rzeczywistości. Patrzę na ludzi z boku. Nie osądzam, ale analizuję. Ogólnie czuję się lepiej. Można by powiedzieć odrodziłam(choć bardziej odradzam) się jak feniks z popiołów.

Mam nadzieję, że jakoś radzicie sobie z jesienną depresją. ;)

Pozdrawiam

Vivenn

11.10.2012r

Odmienię się 

 

Hej, możesz powiedzieć światu,
Że wyjeżdżasz
Możesz spakować się
I wznieść się na skrzydłach
Możesz powiedzieć im wszystkim,
Że to koniec...

Porzucam to co było. Porzucam całą zawiść i nie udane rozmowy. Zostawiam cząstkę siebie, przy tobie, abyś pamiętał co mi zrobiłeś. Zmarnowany czas jest jedną z najmniej istotnych rzeczy... 

Kończę rozdział w swoim życiu pt. "Wyjście z mroku". Na każdej ostatniej kartce rozdziałów jest punkt zwrotny.  Więc jaki jest teraz? Porzucenie i zdrada. Byłam roztrzęsiona i bezbronna jak mały, nieopierzony pisklak. Potrzebowałam oparcia w jakieś osobie. Niestety los chciał, że trafiłam na tą, która po prostu potraktowała mnie jak zabawkę. Bałam się tego, a teraz wiem dlaczego. We mnie nie ma miejsca na ból. Jest rozczarowanie. Rozczarowałam się ludźmi. Okazuje się, że tak naprawdę wszyscy, którzy mnie otaczają są płytcy i bezduszni. Nie chcę się żalić, ale ogarnąć umysłem tą cholernie pokręconą sytuację, jednak się pogubiłam. Wiem jedno: wyjeżdżam od świata ludzi z mojego najbliższego otoczenia. Odmieniam się. Raz na zawsze. Już nie będę taka jak kiedyś... 

Nigdy nie patrz za siebie. Nigdy. To co było już się nie powtórzy. Nie ma dwóch takich samych dni. Takich samych uśmiechów. Identycznych zdań wypowiedzianych tak samo w innej sytuacji. Po prostu nie obracaj się za siebie.

Podjęłam wyzwanie, które ma mnie sprawdzić. Pozwoli mi ono na odkrycie siebie. Prawdziwej osoby. Dziewczyny, która ŻYJE naprawdę, a nie tylko na pokaz. Która oddycha naprawdę, pełną piersią. Która kocha całą sobą, a nie tylko małą cząstką swojego serca. Lecz zawsze jest jakieś "ale". Po prostu nie mogę patrzeć za siebie... 

Nie było mnie długo. Zafundowałam sobie tą przerwę, bo...Nie mam słów usprawiedliwienia. Po prostu tak było. Wracam i mam nadzieję, że ktoś jeszcze przeczyta moje wypociny ;)

Pozdrawiam

Vivenn