01.09.2012r

Lenistwo jest chorobą

Czuje się zbyt leniwa i otępiała. Wlekę się z kąta w kąt bez jakiegokolwiek celu. Od dłuższego czasu codziennie oglądam horrory, objadam się cukierkami i staram się nie myśleć o tym, że za chwilę zaczyna się rok szkolny. Nudzę się niemiłosiernie. Od dwóch tygodni staram się tu coś naskrobać, ale kiedy coś piszę w pewnym momencie przestaje, co skutkuje tym, że nie było żadnego wpisu. 

Co raz częściej myślę o przyszłości. Szczególnie o zawodzie, który mam wykonywać. W końcu zdecydowałam się na wojsko. Jest ono moim marzeniem od małego i prawdopodobnie mam predyspozycje, aby się w nim znaleźć. Dziewczyna w koszarach. Trochę dziwne, ale mi to nie przeszkadza. Teraz muszę się skupić na nauce, potem studia wojskowe i gotowe.

Siedzę sobie spokojnie na ławce przed domem babci. Z dala słyszę rozmowę toczącą się miedzy sąsiadami, a moją rodzicielką. O pogodzie, uprawianiu roli, kurach...Po prostu typowe gospodarskie rozmowy. Z nudów postanawiam, że podejdę i przysłucham się im.
Zarzucam na twarz swój firmowy uśmiech i z grzeczności mówię "dzień dobry". Nic specjalnego.  Rozmowa toczy się dalej. W pewnym momencie schodzi na tematy "kuchenne". Z rozbawieniem wtrącam swoje tzw. trzy grosze, dotyczące tego, że nie do końca nadaję się do siedzenia w kuchni i gotowania. Reakcja jakże miłego sąsiada, pana starej daty rozwaliła mnie na drobniutkie kawałeczki.
"Jak to ty nie potrafisz gotować?! Przecież w twoim wieku to jest niemożliwe! Wstydź się! Jak ty za mąż wyjdziesz?! Jaki chłop cię będzie chciał?!"
I tak trwał tego typu "opieprz" z piętnaście minut. Z każdą sekundą zastanawiałam się nad jakimś wyjściem ewakuacyjnym, ale to, które wybrałam chyba nie było najlepsze...
"Myśli pan, że ja już chcę za mąż wychodzić i użerać się z takimi typami jak pan?! A do kuchni niech lepiej pan mnie nie goni, bo ja jakoś pana żonie konkurencji nie zamierzam robić." Może odpowiedź była nieskładna, ale przesłanie było chyba oczywiste...

Co prawda historia z innej beczki, ale dała mi trochę do myślenia. Czy naprawdę nadal jest tak, że kobiety są postrzegane pod kątem rodzenia dzieci i gotowania? Czy w dalszym ciągu panuje takie przekonanie? Wzdrygam się na myśl o tych pytaniach. Przecież podobno jest coraz lepiej...

Pozdrawiam 

Vivenn